Dus dinsdag
Dus schrijven
Theater! Afgelopen zaterdag zat ik met mijn jongste broer in de theaterzaal. Een kleine zaal, een relatief klein publiek, en op het podium een klein gezelschap; één man!
Een man, geboren in Marokko, opgegroeid in Limburg. Abderrahim is zijn voornaam. Maar omdat de juf op de basisschool dat te lastig vindt wordt hij Abbie genoemd.
Een man in trainingspak, blote voeten. Een podium met een wereldkaart, een tapijt, met foto’s. Klein en indringend. Een flesje water ook nog.
Maar hoe klein dit alles ook lijkt, zo groots dat wat er neergezet wordt. Groots en indringend, tenminste zo ervaar ik het. Indringend door de waarheid van wat er verteld wordt, indringend door de pijn die soms voelbaar door de zaal stroomt. Rauwe au, tastbaar, misschien zelfs te proeven in de lucht om ons heen.
Naast de kracht, de power, de energie van Abbie, de liefde van en voor zijn moeder en zus, de zwaarte van alles wat er thuis, achter de voordeur, gebeurd is. De voordeur die zou moeten beschermen voor alles van buiten het huis, die in het geval van Abbie helaas niet beschermd tegen alles van binnen het huis.
Abbie die uitgroeit tot prins, tot Jezus, tot leerkracht; Abbie die de kranten haalt.
Abbie die mij raakt, daar in die zaal in Roermond.
Die mij raakt omdat hij, naast het vertellen van zijn verhaal, mij ook iets meegeeft. Mij meegeeft wat ik kan doen wanneer ik vermoed dat er ergens, achter een verdwaalde voordeur, iets vergelijkbaars plaatsvindt. Hij leert me dat ik, ook wanneer ik de situatie niet direct kan veranderen, ik wel iets kan meegeven, ALTIJD kan meegeven.
Meegeven aan het kind, de vrouw, de man, het mens dat leeft achter een onveilige voordeur; vijf woorden. Vijf woorden die misschien een leven kunnen veranderen: Het ligt niet aan jou!
Dank Abderrahim, dank Abbie!
En voor jou, lezer, mocht je deze voorstelling nog kunnen zien; grijp je kans!
Liefs,
Nicole
Dus Dinsdag 